در هفت آسمان چو نداری ستاره ای

یار
هی یار، یار!
این جا اگر چه گاه
گل به زمستان ِخسته ... خار می‌شود،
این جا اگر چه روز
گاه چون شب ِتار می‌شود،
اما بهار می‌شود.
من دیده‌ام که می‌گویم!

سیدعلی صالحی

موضوعات مرتبط: سیدعلی صالحی

در هفت آسمان چو نداری ستاره ای...

اندوهگین نباش سرزمین من!

در شکافِ زخم‌های تو

بذر گل کاشته‌ام.

تو روزی،

سراسر گلستان خواهی شد.

علیرضا روشن

موضوعات مرتبط: كامران رسول زاده، علیرضا روشن

در هفت آسمان چو نداری ستاره ای...

بار دگر اگر به درختی نظر کنمیا از میان بیشه و باغی گذر کنمچشمم به قد و قامت دار و درخت نیستچشمم به روی نقش و نگار بهار نیستچشمم به برگ نیستچشمم به غنچه و گل و سبزینه خار نیستچشمم به دستهای پر شاخسار نیستاین بار چشم من به سوی آشیانه‌هاستآنجا که می‌تپد دل نوزاد زندگیوندر هجوم سخت‌ترین تندباد‌هاستآماجگاه تیر تگرگ و سنان برقپروازگاه خوشدلی و خانه بلاستچشمم به لانه‌هاستای جوجگان از دل توفان برآمدهچشمم پی شماستسیاوش کسراییموضوعات مرتبط: سیاوش کسرائی در هفت آسمان چو نداری ستاره ای...ادامه مطلب

کاش می‌شد وطنم رامیان نقشه ای تا می کردمو به کودکان می دادم که به زیر سر بگذارندو برای آن خواب ببینند ....کاش می شدوطنم را میان نقشه ای تا می کردم و از چشمان مرزبانانماموران فرودگاه و ایست بازرسی ها رد می کردم و مردمانش را به رهایی سوق می دادم ....کاش می شدوطنم را میان نقشه‌ای با خودم جا به جا می‌کردم و هرجا که مناسب می دیدم همچون قالیچه ای پهن می کردمو زندگی می کردم....کاش می شد وطنم را میان نقشه‌ای هر جا که دوست داشتمبا خودم می بردممثلا می بردم به تماشای نیاگارایا ونیز و یا جزایر قناریو دوباره او را شادمان به خانه باز می گرداندم...کاش می شد وطنم رامیان نقشه ای تا می کردم و هرشب زیر سر می گذاشتم که آسوده بخوابم که توی روز روشن نشنوم چقدر از آن را غارت کرده اند کاش می شد ...احمد دریسموضوعات مرتبط: عباس حسین نژاد، احمد دریس در هفت آسمان چو نداری ستاره ای...ادامه مطلب

قرار بود یکی از میان شمابرای کودکانِ بی خوابِ این خیابانفانوسِ روشنی از رویای نان و ترانه بیاوردقرار بود یکی از میانِ شمابرای آخرین کارتُن‌ خوابِ این جهانگوشه‌ ی لحافی لبریز از تنفس و بوسه بیاوردقرار بود یکی از میانِ شمابالای گنبدِ خضرا برود،برود برای ستارگانِ این شبِ خسته دعا کندپس چه شد چراغِ آن همه قرار وُعطرِ آن همه نان وُخوابِ آن همه لحاف؟من به مردم خواهم گفتزورم به این همه تزویرِ مکرر نمی‌ رسدحالا سال ‌هاستکه شناسنامه‌ های ما را موش خورده استفرهاد مُرده استو جمعهنامِ مستعارِ همه‌ی هفته ‌های ماست.سید علی صالحیموضوعات مرتبط: سیدعلی صالحی در هفت آسمان چو نداری ستاره ای...ادامه مطلب

به دلم بَرات شده است
زود… باران خواهد آمد
پارچ و پیاله و هر چه دارید
بردارید به کوچه بیایید،
تشنگی تمام خواهد شد،
به خدای رنگین‌کمان تمام خواهد شد

نه ترس،
نه لکنت،
نه تنهایی،
تنها تمام… تمام خواهد شد

قَسَم به قولِ مردمِ ساده،
فردا صبح
جراحتِ آن‌ همه جهنمِ بی‌شفا
یادتان خواهد رفت.

سیدعلی صالحی

موضوعات مرتبط: سیدعلی صالحی

در هفت آسمان چو نداری ستاره ای...

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیستمی‌رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیستمی‌نشینی روبه‌رویم خستگی در می‌کنیچای می‌ریزم برایت توی فنجانی که نیستباز می‌خندی و می‌پرسی که حالت بهتر است؟باز می‌خندم که خیلی...! گرچه می دانی که نیستشعر می‌خوانم برایت واژه‌ها گل می‌کنندیاس و مریم می‌گذارم توی گلدانی که نیستچشم می‌دوزم به چشمت، می‌شود آیا کمیدست‌هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟وقت رفتن می‌شود با بغض می‌گویم نروپشت پایت اشک می‌ریزم در ایوانی که نیستمی‌روی و خانه لبریز از نبودت می‌شودباز تنها می‌شوم با یاد مهمانی که نیسترفته‌ای و بعد تو این کار هر روز من استباور اینکه نباشی کار آسانی که نیستبیتا امیریموضوعات مرتبط: رویا شاه حسین زاده- قدسی قاضی نور_بیتا امیری در هفت آسمان چو نداری ستاره ای...ادامه مطلب

کاش می‌شد که روزی دلم را
مثلِ بذری بکارم
که فردا
باروَر گردد و نسلِ عشّاق
از محیطِ زمین برنیفتد

محمدرضا شفیعی کدکنی

موضوعات مرتبط: محمدرضا شفیعی کدکنی

در هفت آسمان چو نداری ستاره ای...

بعد از تو در شبان تیره و تار مندیگر چگونه ماهآوازهای طرح جاری نورش راتکرار می کندبعد از تو من چگونهاین آتش نهفته به جان راخاموش میکنم ؟این سینه سوز درد نهان رابعد از تو من چگونه فراموش می کنم؟من با امید مهر تو پیوسته زیستمبعد از تو ؟ این مباد که بعد از تو نیستمبعد از تو آفتاب سیاه استدیگر مرا به خلوت خاص تو راه نیستبعد از تودر آسمان زندگیم مهر و ماه نیستبعد از من آسمان آبی استآبی مثل همیشهآبیحمید مصدقموضوعات مرتبط: حمید مصدق در هفت آسمان چو نداری ستاره ای...ادامه مطلب

اگر عشق نمی بود
علف های بهاری
در آن سردِ سحرگاه
سر از خاک نمی زد

اگر عشق نمی بود
ز سنگ سیه، آن چشمه ی جوشان
گریبان زمین را به جنون چاک نمی زد

اگر عشق نمی بود
بر آن شاخه ی انجیر تک افتاده، چکاوک
چنین پرده ی عشاق، طربناک نمی زد

اگر عشق نمی بود
اگر عشق نمی بود

محمدرضا شفیعی کدکنی
 

موضوعات مرتبط: محمدرضا شفیعی کدکنی

در هفت آسمان چو نداری ستاره ای...